පලස්තීනය වෙනම රාජ්‍යයක් ලෙස පිලිගැනීම නෙතන්යාහුගේ පරාජයක්

ප්‍රංශය, බ්‍රිතාන්‍යය, කැනඩාව, ඔස්ට්‍රේලියාව, පෘතුගාලය ඇතුළු ලෝකයේ රටවල් 160කට ආසන්න පිරිසක් පලස්තීනය වෙනම රාජ්‍යයක් ලෙස ජාත්‍යන්තරව පිළිගැනීම බෙන්ජමින් නෙතන්යාහුගේ රජයට සැලකිය යුතු දේශපාලන පසුබෑමක් සනිටුහන් කරනු ඇත. දශක ගණනාවක් තිස්සේ, ඊශ්‍රායල දක්ෂිණාංශික දේශපාලනයේ කේන්ද්‍රීය චරිතයක් වන නෙතන්යාහු පලස්තීනය සමග ආරක්ෂාව, ජනාවාස සහ සහජීවනය සම්බන්ධයෙන් සාකච්ඡා කිරීම ප්‍රතික්ෂේප කළ  බලයට පැමිණි සෑම අවස්ථාවේම ඒමත පදනම්ව දැඩි ස්ථාවරයක් සහිත ජාතික ප්‍රතිපත්තියක් සකස් කළ තැනැත්තෙකි. 

ඔහුගේ දේශපාලන ජීවිතය පුරාම නෙතන්යාහු නැවත නැවතත් ප්‍රකාශ කර සිටියේ පලස්තීනයේ ස්වෛරී රාජ්‍යයක් හෝ ද්වි-රාජ්‍ය විසඳුමක් නොමැති බවයි (no two-state solution). පලස්තීන රාජ්‍යත්වය ඊශ්‍රායලයේ ආරක්ෂාවට සහ භෞමික හිමිකම්වලට තර්ජනයක් ලෙස සලකන ඊශ්‍රායල දේශපාලනයේ දක්ෂිණාංශික කණ්ඩායම් සෑම විටම ඔහුගේ ස්ථාවරය ශක්තිමත් කළේය. බටහිර ඉවුරේ  ඊශ්‍රායල ජනාවාස පුළුල් කර, E1 නමින් හදුන්වන ජෙරුසෙලමේ සිට මළ මුහුද දක්වා යුදෙව් ජනාවාස ඉදිකිරීමේ ව්‍යාපෘතියක් ක්‍රියාත්මක කර ජෙරුසලමේ පාලනය සම්පුර්ණයෙන්ම අත්කරගනිමින්, ඊශ්‍රායලයේ “නොබෙදුණු අගනුවර” ලෙස ජෙරුසලම ඒකාබද්ධ කිරීම සහ අනුකම්පා විරහිත ජන ඝාතන යුද්දයක් මගින් පලස්තීන භූමි ප්‍රදේශ මත මිලිටරි පාලනය පවත්වා ගැනීම සඳහා වූ බෙන්ජමින් නෙතන්යාහුගේ දේශපාලන ව්‍යාපෘතිය පලස්තීනය වෙනම රාජ්‍යයක් ලෙස ජාත්‍යන්තරව පිළිගැනීම තුල අර්බුදයට යනු ඇත. 

පලස්තීන ස්වෛරීභාවය ප්‍රතික්ෂේප කිරීම මෙන්ම එවැනි සාකච්ඡා ප්‍රතික්ෂේප කිරීමත්, සම්පුර්ණයෙන්ම මිලිටරි ආධිපත්‍යය මත යැපීම සිය දේශපාලන භාවිතය කර ගත් නෙතන්යාහුට දැන් රාජ්‍යතාන්ත්‍රික දේශපාලනයේ සැබෑ අභියෝගයට මුහුණ දීමට සිදුව තිබේ. නෙතන්යාහුගේ

අන්තවාදී ප්‍රතිපත්ති, කලාපයේ යුක්තිය, මානව හිමිකම් සහ සාමය සඳහා වන ගෝලීය ඉල්ලීම් අතර දැඩි පරතරයක් තිබුණි. ඔහුගේ නිමක් නැති යුද්ධ ප්‍රතිපත්තිය එකී පරතරය වඩ වඩාත් තීව්‍ර කරන ලදි. එහින් නෙතන්යාහුගේ දේශපාලනය පරාජය කළ යුතුම තැනකට මෑතකලයේදී බටහිර ලෝකය සේන්දුවිය. පලස්තීනය වෙනම රාජ්‍යයක් ලෙස ජාත්‍යන්තරව පිළිගැනීම එහි ප්‍රතිපලයකි. එබැවින් පලස්තීනය පිළිගැනීම පලස්තීනුවන්ගේ සංකේතාත්මක ජයග්‍රහණයක් පමණක් නොව, නෙතන්යාහුගේ දේශපාලන උපාය මාර්ගයේ දෘෂ්ටිවාදාත්මක පදනමට සෘජු පරාජයක් ද අත්කර දී ඇත.

The recognition of Palestine as a separate state by nearly 160 countries worldwide — including France, the United Kingdom, Canada, Australia and Portugal — would mark a significant political setback for Benjamin Netanyahu’s government. For decades, Netanyahu has been a central figure in Israel’s right-wing politics, rejecting negotiations on security, settlements and coexistence with Palestine. On every occasion he has come to power, he has shaped national policy on the basis of this hard-line position.

Throughout his political career, Netanyahu has repeatedly declared that there will be no sovereign state of Palestine and no two-state solution. The right-wing factions of Israeli politics, which view Palestinian statehood as a threat to Israel’s security and territorial claims, have consistently reinforced his stance. His political agenda has included expanding Israeli settlements in the West Bank, advancing the E1 project to build Jewish settlements from Jerusalem to the Dead Sea, consolidating Jerusalem as Israel’s “undivided capital,” and maintaining military control over Palestinian territories through what many be described as a relentless war of collective punishment. The international recognition of Palestine as a separate state would throw this political project into crisis.

By rejecting Palestinian sovereignty, refusing meaningful negotiations, and relying entirely on military dominance, Netanyahu has defined his political strategy. Now, however, he faces a genuine diplomatic challenge. His extremist policies, which stand in sharp contrast to global calls for justice, human rights and peace in the region, have only deepened that divide. As a result, his endless war policy has been increasingly discredited in the West, and the international recognition of Palestine is a direct outcome of this shift.

Thus, recognising Palestine is not only a symbolic victory for the Palestinians, but also a direct defeat to the ideological foundation of Netanyahu’s political strategy.

Marcus Priyantha Perera 

මාකස් ප්‍රියන්ත පෙරේරා 

23/09/25