(බූ)වැලි(කඩ) මත මාලිගා තනාගන්නා ලාංකිකයෝ

මේ සුමානේ අවසාන කරන්න බෑ බූවැලිකඩ ගැන කථා නොකර. 

අපරාදේ අර ජීවිත තුන. 

ගොඩනැගිලිවට නම් හෙනගහලා ගියාදෙන්. පව් අර අහිංසක පුංචි එකී. මහා උන්ගේ තකතීරුකම්වලට වන්දි ගෙව්වේ ඒ නොදරුවයි. ඒ ගැන නම් මතක්වෙද්දෙත් දුකයි. ඒ දරුවට එවැනි ඉරණමක් හිමිවීම හරිම කනගටුදායක දෙයක්. ඒ ළමයා කරපු දෙයක් නැහැ. මහවුන් කරපු දේවල් විතරයි...අර කථාවක් තියෙනවා දෙමාපියෝ ඇබුල් මිදි කෑවහම දත් හිරි වැටෙන්නේ දරුවන්ගෙලු (The fathers have eaten sour grapes, and the children's teeth are set on edge..Ezekiel 18:2) මම නම් කියන්නේ අර බූ-වැලි-කඩ මත මාලිගාවක් තනාගත් (The man, who built his house on the sand) ලෙව්කේ නිලමේ වගේම, අර මියගිය (දරුවාගේ) පියාත් වැරදියි. ඒ දෙගොල්ලොම දන්නවා ඒගොල්ලන් මේ ගෙවල්/හෝටල් හදන්නේ බෑවුමක... කන්දක් පාමුල... කදු කඩාවැටෙන්න පුළුවන්... මේක තැනිතලාවක් නෙමේ කියලා...

එත් දැන දැන හදනවා..

ඇයි??? එක පැත්තකින් සුවදායක පරිසරය ජීවත්වෙන්න... මීදුම ගලන, සිහිල් සුළන් රැල්ල ගතේ ගැවසෙන, අම්බානක පායන ලංකාවේ පුල්ම කූල් තැනක ඔපේට ජීවත්වෙන්න තියෙන ආසාවට.. අනික් පැත්තෙන් මියගිය පවුලේ අය හෝටලයක් හදනවා ඒ වගේ සුවදායක පරිසරයක පදිංචිවෙන්න බැරුව ගියත් නිවාඩුවකට හරි ඇවිල්ලා ඒ පරිසරය විදින්න කැමති ජනයාගෙන් ආදායම් උපයන්න... මේ දෙකෙන්ම කියවෙන්නේ ආශාව, වින්දනය සහ ආදායම් ඉපැයීම, ලාභය වගේ දේවල් කියලා ඕනේ නම් ඕන කෙනෙකුට ඒ විදිහට උනත් සිද්ධිය විග්‍රහ කරන්න පුළුවන්. 

ඒවා ඔක්කොම හරි. 

එත් එහෙම තේරුම් ගත්තම හැම මනුෂ්‍යාම සියළු දේවල් කරන්නේ ඔය දේවල් වෙනුවෙන් නෙමේද? ඔක්කොමල්ලා කරන්නේ එකයි, එවැනි ඉලක්ක සපුරා ගැනීමටයාමෙන් මේ වගේ මිනිස්සු කොච්චර නම් මැරෙනවාද කියලා හිතුවොත් අර මියගිය දරුවාට, මවට, පියාට, ඒ තුන්පත් රෑන ගැන දුක්සොසුම් හෙලූ සියල්ලන්ගේ කදුල සුසුම නිකම්ම නිකන් වියලිලා යනවා නේද? එහෙම නෙමේ හැම ජීවිතයකටම වටිනාකමක් තියෙන්න ඕනේ.. ඒත් තව ටික දවසකින් පුරුදු පරිදි ලංකාවේ මිනිස්සු ඒ තුන්දෙනාගේ මරණයන් අමතක කරලාදායි. 

එත් පුදුම වැඩේ මොකක්ද දන්නවාද? ආපහු ඔය වගේම තැනකම, සමහරවිට කාලයක් ගිහින්, අර සුනාමියට ගහගෙන ගිය තැන්වල දැන් ආපහු ගෙවල්/හෝටල් හදලා තියෙනවා වගේ, ඔතනම උනත් ආපහු මිනිහෙක් අර වගේම නැතිනම් ඊටත් වඩා හොදට ගෙවල්/හෝටල් හදන් යයි. 

අපේ රටේ මිනිස්සු එහෙම තමයි...

ඔය හුගක් අය කියනවා ලංකාවට නගර සැලසුම් නැහැ... ඉදිකිරීමේ ප්‍රතිපත්තියක් නැහැ..හරි හමන් විදිහට නියාමන සහ ප්‍රතිපත්ති ඇතිව, නිවැරදි අනුමැතිය මත හරිම ප්‍රමිතියෙන් යුතු බඩුදාලා ගොඩනැගිලි හදන්නේ නැහැ...ආදී කථා රාශියක්.

ඒවා ඔක්කොම අත්තවෙන්න පුළුවන්. එත් ඒ හැමදේටම වඩා මිනිස්සුන්ගේ ප්‍රශ්නයකුත් තියෙනවා... ඒ අයගේ තෝරාගැනීම් පිළිබද ප්‍රශ්නයකුත් තියෙනවා...මොකක්දෝ හිස්කමක් වගේම standard එකේ, quality එකේ, level එකේ ප්‍රශ්නයකුත් තියෙනවා...වාසගම ලෙව්කේ උනාට, නිලමේකමක් කරලා තිබ්බට, වලව්වක ඉන්න ඕනේ වගේ පෙනීගියාට, ඉන්න ආසා කදු බෑවුමක. නිකම් A/C වෙන සුපිරියි කියලා පෙනීයන නවීන ගෙයක. ඒ කන්ද උඩම තමන්ගේ ඉඩමට උඩින් තමන්ගේ හිසට කඩාගෙන පත්වෙන්න පුළුවන් තඩි ගොඩනැගිල්ලක් තිබුනත්, තමන්ටත් කාමර ටිකක් කුලියටදීගෙන කීයක් හරි හොයාගන්න පුළුවන් නම් මොන අවධානමක් තිබුනත් එතන තමයි හෝටලය හදන්නේ.. ඔන්න ඕකයි තත්වයේ..

ඕවට තමයි කියන්නේ සල්ලිවටවත්, උගත්කමටවත් ගන්න බැහැල්ලු කෙනෙකුගේ හැසිරීමවත්, කල්ක්‍රියාවත්, බුද්ධිය සහ පන්තියවත් (There are some things that money or education cannot buy, like manners, morals, intelligence and class.)

එක ලංකාවේ විතරක් නෙමේ කොහේ ජීවත්වුනත් මනුෂයෝ වශයෙන් අපි හැමදෙනාටම තියෙන අභියෝගයක්. එම අභියෝගය ජයගන්න පුළුවන් වෙන්නේ හැමවිටම කල්පනාවෙන් වැඩ කිරීමෙන් විතරයි. බූවැලිකඩත් එහිලා අපිට තවත් එක් අවස්ථාවක් සලසනවා. 

මාකස් ප්‍රියන්ත පෙරේරා

25/09/2020