විජය නන්දසිරිගේ මරණය ගැන දුක්වෙන අය ටෙනිසන් කුරේ මියගියවිට කුමක් කරයිද ?

විජය නන්දසිරි මහතාගේ මරණය  නිසා මුළු රටම දුක්වෙන බව පෙනේ. ජනාධිපතිගේ, අගමැතිගේ සිට මහජනයාද facebook ඔස්සේ හෝ ශෝක ප්‍රකාශ නිකුත්කරමින් නන්දසිරි මහතාගේ පවුලේ අය සමග දුක බෙදාගනිමින් සිටී. 

රටේ එක් පුද්ගලයෙකු හෝ මියගියවිට මුළු රටක්ම කම්පාවී හඩාවැටෙන්නේ නම් එය එම රටේ වැසියන්ගේ යහපත්කමේ ලක්ෂණයකි. ශිෂ්ට මිනිසුන් අනෙකාගේ දුක බෙදාගැනීම, තමන් අතරින් වෙන්වගිය අය ගැන දුක්වීම නිසැගයෙන්ම සිදුකරන්නකි. ඒහින් විජය නන්දසිරි මහතාගේ අකල් මරණය ගැන බොහෝ රටවැසියන් දුක්වීම අප අගයකල යුත්තකි.

එහෙත් මගේ ප්‍රශ්නය වනුයේ,  විජය නන්දසිරි මහතාගේ  මරණය ගැන 'රටක් සිනාසාගරයක ගිල්ලවා අප අතරින් වෙනව ගියා යැයි'  කියමින් දුක්වෙන ලාංකීකයන් අතරින් කීයේන් කීදෙනෙකු ප්‍රෙඩී සිල්වාගේ මරණය නිසා හෝ ඇනෙස්ලි, සැමුවෙල්, බර්ටි කාණ්ඩායමේ අය මිය ගියවිට හෝ යම් දිනක ටෙනිසන් කුරේ මියගිය විට  හෝ දුක්වේද ? 

ඒ ඔවුන්ගේ 'ජෝක්' විජය නන්දසිරි මහතාගේ  'ජෝක්' මෙන් හාස්‍ය රසය ගෙන නොදෙන නිසාද ? 

නැතිනම්, විජය නන්දසිරිගේ නම මෙන් ඔවුන්ගේ නම් මනමේ වැනි නාට්‍යය සමග ගැටගැහෙන්නේ නැති නිසාද? 

එසේත් නැතිනම්, මා මීට පෙර  මැතිව් අබේසිංහ ගැන ලිවූ ලෙස (එය මෙතැනින් කියවිය හැක) විජය නන්දසිරිගේ නම මෙන් නොව ප්‍රෙඩීගේ,  ඇනෙස්ලිගේ, සැමුවෙල්ගේ, බර්ටිගේ, රොඩ්නිලාගේ නම් කියවේද්දී එම නම් 'අපේ වගේ නොවන' නිසායැයි සිතන නිසාද? එහෙත් එය ජෝ අබේවික්‍රම, විමල් කුමාරද කොස්තා, බන්දු සමරසිංහ ආදීන්ට අදාල නොවනවා නේද යැයි සිතුවිට උක්ත අදහස නොගැලපෙණු ඇත. 

එසේනම් විජය නන්දසිරිට ඇති සුවිශේෂීත්ව අදාල ක්ෂේත්‍ර අන්අයට නැත්තේ ඇයි? 

ඒ සම්බන්දයෙන්වූ මගේ අවධානය දිනාගන්නා ප්‍රධාන සාධකයවුයේ විජය නන්දසිරි මහතාගේ සිංහල භාෂාව හැසිරවීම පිලිබදවවූ කුසලතාවයය. 

විජය නන්දසිරි මහතා තරම් සුඛනම්‍යලෙස, ලාලිත්‍යකින් යුතුව, දේශිය උරුවකින් සිංහල භාෂාව හැසිරවූ වෙනත් කිසිම හාස්‍ය රසය උපදවන නළුවෙක් නොමැති තරම්විය. ඔහු හා සැසැදිය හැකිලෙස  සිංහල භාෂාව හැසිරවීමට සමත් වෙනත්  හාස්‍ය රසය උපදවූ නළුවෙක්වූයේ නම්  ඒ ජෝ අබේවික්‍රම පමණි. 

විද්‍යුත් මාධ්‍යවල විවිධ වැඩසටහන්වලට නැතිවම බැරි චරිතයක්වූ ඔහු, ඒ සෑම අවස්ථාවකම සුඛනම්‍යලෙස, ලාලිත්‍යයක් ඇතිව, දේශිය උරුවකින් යුතුව සිංහල භාෂාව හසුරවමින් ජනහිත් ජයගත්හ. එවැනි බොහෝ වැඩසටහන්වලදී ඔහු විකට නළුවෙක් පමණක් නොව මහාචාර්ය එදිරිවීර සරත්චන්ද්‍රයන්ගේ මනමේ හී සිට වෙනත් බොහෝ ප්‍රබුද්ධ චරිත රගදැක්වූ කුසලතා පිරි නළුවෙක් යැයි  සමාජය වටහා ගත්හ. 

ප්‍රෙඩී සිල්වාට,  ඇනෙස්ලි-සැමුවෙල්- බර්ටි තුන් කට්ටුවට, ටෙනිසන් කුරේලාට, බන්දු සමරසිංහට ලගාවිය නොහැකි අන්තය එයය. එහෙත් ජෝ අබේවික්‍රමට සහ විමල් කුමාරද කොස්තාට අඩුම තරමින් එම ඉම ස්පර්ෂ කිරීමට හෝ හැකිය. 

"As soon as there is language, generality has entered the scene" යැයි Jacques Derrid (1995), Points...: Interviews, 1974-1994, page 200, දක්වන්නේ ඒහිනි. 

භාෂාව සන්නිවේදන මාධ්‍යයක් පමණක් නොව පැහැදිලිව සමාජ ආධිපත්‍ය පිළිබද මාධ්‍යයකි. S.W.R.D. බණ්ඩාරනායක අගමැතිවරයා සිංහල භාෂාව රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම තුල බිහිවන සිංහල උගත් ස්වෝත්තමවාදී නව සමාජ පන්තියේ මහා නාට්‍යකරුවා වන  එදිරිවීර සරත්චන්ද්‍රයන්ගේ  මනමේ හී එක්කලක රගපෑ මනමේ කුමාරයෙක්වන  විජය නන්දසිරි මියයන විට J.R. ජයවර්ධනගේ විවෘත ආර්ථිකය විසින් ශ්‍රී ලංකාව තුල ස්ථාපිත කරනලද වානිජ්‍යවාදී සමාජය තුල හාස්‍ය රසය අලෙවිකරමින් ජීවත්වෙමින් සිටියද, ඔහු ඔහුගේම ක්ෂේත්‍රයේ සෙස්සන්ට වඩා සුවිශේෂීවනුයේ සුඛනම්‍යලෙස, ලාලිත්‍යයක් ඇතිව, දේශිය උරුවකින් යුතුව, සිංහල භාෂාව හැසිරවීමට සමත්වීම තුලය. 

විජය නන්දසිරිගේ මරණය ගැන දුක්වෙන අය ටෙනිසන් කුරේ මියගියවිට කුමක් කරයිද? දැයි සිතූවිට මගේ මතකයට ගලා එනුයේ ටෙනිසන් කුරේ විකට නාට්‍ය කෙරුවාවට අවතීර්ණවනවිට හිරිමල් වයසේ සිටි තරුණ තරුණියන් අතර හුවමාරුවූ 'සමරු පොත්වල' එකල ජනප්‍රියවූ වැකියකි. එනම් 'අපි හිනාවෙනකොට අපිත් එක්ක හිනාවෙන අය, අපි අඩනකොට අපිත් එක්ක අඩන්නේ නැහැ නේද?' යන්නය.

ඇතැම්විට ඉදිරියේදී එය මෙසේ වුවද වෙනස්විය හැක: 'විජය නන්දසිරි මැරුණවිට අඩපු අය  ටෙනිසන් කුරේ මැරුණවිට අඩන්නේ නැහැ නේද ?' 

මාකස් ප්‍රියන්ත පෙරේරා

10/08/2016.